Przyznam się, że od zawsze mam problem z pojęciem „bohaterstwa”:
- major Sucharski i jego oddział straceńców na Westerplatte (zastępcą dowódcy był kapitan Dąbrowski, który nie dopuścił do przedwczesnego poddania, a który pracował po wojnie w przedsiębiorstwie transportowym w Nowej Hucie i ma tam przed bramą zakładu skromny pomnik;
- kapitan Raginis i obrona pod Wizną - samobójca;
- a z „cywilów” prezydent Warszawy Stefan Starzyński – pyknik, i jego „płomienne” przemówienia podczas obrony miasta – praktycznie samobójca, bo pozostał w mieście po poddaniu - przecież wiedział, że będzie pierwszy do odstrzału;
Co nimi powodowało? – w mojej racjonalnej głowie się takie zachowania nie mieszczą!
Czym dla nich była Polska?
Przecież nie byli dogmatykami idei jedynie słusznej!
Jak zostali ukształtowani do poczucia patriotyzmu, świadomości obywatelskiej?
Czy da się obecnie powrócić do tamtej „szlachetności uczuć” bez ksenofobii wobec „obcych”.
Żadna z obecnych partii nie odpowiada tamtemu ideałowi obywatelskości i zaangażowania uczuciowego, też obowiązku i zwykłej codziennej służby, w beznadziejnej sytuacji obrony ojczyzny przy braku organizacji i dowództwa, własnego poświęcenia tak ze strony oficerów, jak i szeregowych żołnierzy oraz cywilów dla idei państwa!
